Z aman çok şeyi öğretiyor insana; bazen kırılmayı, bazen kaybetmeyi, bazen de gidip de dönmemeyi... Bazen ihaneti bazen de bir vefasızlığı... Kimi zaman da bir yüzün gerçekte kim olduğunu. Zamanla öğreniyoruz iyiyi, güzeli, çirkini, doğruyu; en iyi zamandır insanın ilacı. Tecrübeyle tavsiye arasındaki ince farkı bedel ödeyince zamanla öğreniyoruz. Zamanla kavgalarımız büyüyor, zamanla olgunlaşıyor yaralarımız, zamanla düzeliyor öfke nöbetlerimiz. Ne kadar uzak hayaller kursakta zamanla görüyoruz gerçekleşmediğini, ne zaman hayal kırıklıklarının, acıların, iç dünyaların, kırık kalplerin en iyi ilacıdır aslında. Zamanı tarihte bazen yetersiz kalıyoruz. Bazen taleplerimizin her biri zaman oluyor. Sabrı zamanla, vefayı zamanla, sadakati, aşkı zamanla öğreniyoruz. Zamanla kırılıyoruz, zamanla darmadağın oluyoruz, zamanla sarıyoruz yaralarımızı, zaman en iyi ilacımız aslında. Hayatın rengine vurduğumuz kavgalarımız zamanla sona eriyor. Kimine göre bir zaman dilimi, kimine göre bir an, kimine göre bir hayat, kimine göre bir lahzadan ibaret zaman; kırıklıklarımızı, kırgınlıklarımızı onunla sarıyoruz. Zamanla iflas ediyoruz, zamanla zirvelere çıkıyoruz. Hayatımızın her dakikası, her lafzası, her şey onunla oluyor. Adını zaman koyduğumuz çok ilaçlarımız var bizim, kimi kanser, kimi illet, kimi bela... Zamanla dinginleşiyor, zamanla iyileşiyor, zamanla kabuk bağlıyor, zamanla dost oluyoruz bazılarına; bazı dostluklar zamanla yıpranıyor. Kimi zaman dediğimiz tarife nice hasretler gömüyoruz, nice bekleyişlerin ruhsatı oluyor zaman. Zaman her şeyin ilacı, zaman her şeyin kavrayıcısı oluyor zamanla. Zamanla aşk zamanla vuslat zamanla sadakat güzel oluyor aslında.