Nasılsın..?
-İyiyim.
Ne var ne yok ..?
-Hiç ne olsun .
Ne yapıyorsun..?
-Uğraşıyorum..
Neyle meşgale bilinmez ama uğraşıyoruz işte. Okuyan okuluyla, çalışan işiyle, ana oğluyla, baba eviyle uğraşıyor işte. Top yekün uğraşıyoruz. Uğraş, meşgale hepsi zaman öldürmekten ibaret. Bu ifadeler hayatımızın bir parçası olmuş. Herkesin cevabı “uğraşıyoruz”. yapmaktan ziyade başarmak, başarmaktan ziyade mükemmeli yaklamak değil aslında bu kavramın açılımı. Sanki böyle boş uğraşıyoruz gibi geliyor. Her söktüğümüz makinada, fabrikanın koyduğu fazla vidayı bulmak gibi geliyor. Sıkıldım, hele şunu şu köşeye koy bakalım, sonra yaparım diyerek tehir ettiğimiz binlerce yarım kalmış işimizle uğraşıyoruz. Oysa mensubu olduğumuz dinin bize telkini böyle değil aslında. Ölüm gelmeden hayatın, hastalık gelmeden sağlığın, ihtiyarlık gelmeden gençliğin kıymetini bilmemiz tembihleniyor. Yani an çok önemli. uğraşmaktan ziyede yapmak gerek gibi duruyor.
Okulu uğraş, işi meşgale olarak göre göre geçiyor zaman. Yani boşa uğraşıyoruz. Sekerat anındaki adama