Çok yüce gönüllü bir milletiz.
6 Şubat öncesinde Erzurum’da her köşe başında Erzurumspor’un geleceği konuşuluyordu. Eski yönetimlere, mevcut yönetimlere, hocalara ve oyunculara tepkiler dinmek bilmiyordu. Futbolun yanı sıra birde yaklaşan seçimler öncesinde gündemi siyaset belirliyordu. Fakat Merkez üssü Kahramanmaraş olan ve 10 ilde büyük yıkımlara, büyük acılara neden olan depremin ardından gündem olan her şey unutuldu. İnsanların tek gündemi deprem bölgeleri ve yardımlaşmalar oldu. Erzurum’da da vatandaşlar, ‘yüreklerimiz cayır cayır yanarken farklı bir şey konuşacak halde değiliz’ ifadelerini kullanıyorlar. Gez mahallesi tarafında bir kahvehanede soluklanıp bir bardak çay içmek istedim. Yaşlı bir amca televizyondan haberleri takip ediyordu ve bir yandan da gözyaşı döküyordu. Kendisine amca hayrıdır? Bir yakınınızı mı kaybettiniz diye soru yönelttim ve aldığım cevap ise çok ağır oldu. İşte bu güzel yürekli amcamızın cevabı, ‘Depremde kaybettiğimiz her insan bizim yakınımız. Abimiz, kardeşimiz, yeğenimiz, ablamız, dayımız, amcamız kısacası onlar bizim her şeyimiz. Onlar enkaz altında canları ile cebelleşirken, ben bugün burada onları sıcak bir ortamda bir bardak sıcak çay eşliğinde izlemek zorunda kalıyorum. İnsanın zoruna giden durum ise elden bir şeyin gelmemesi oluyor. Yüreklerimizde bu kadar acı varken, başka bir şey konuşabilir miyiz? Elimden bir şey gelmiyor. Dua edip gözyaşı döküyorum.’ İfadelerini kullandı. Bu konuşmanın ardından söyleyecek tek bir kelam dahi bulamadım. Bu acıyı yürekte hissetmek bu olsa gerek. Tarifi imkânsız acılar yaşıyoruz. Rabbim sabırlar versin.