OSMANLI’YA DÜŞMANLIĞIN CEZASI

Gerek Ortadoğu’daki bazı ülkeler gerekse diğerleri, bugün, gerçek anlamda devlet olmayı başaramamış kabile şeflikleri şeklinde kalmış birer petrol istasyonlarıdır. Onlar, bu kabile yönetiminin devam etmesini istemektedirler. 1.Dünya Savaşı sırasında, İngilizlerden bol, çil çil altınlar alarak onlarla işbirliği yapan bazı Arap kabile reisleri ve onlara uyan bazı Araplar, Mehmetçiği arkadan vurarak unutulamayacak kadar, büyük bir düşmanlık içerisine düşmüşlerdir. Gerek Şerif Hüseyin ve oğulları gerekse Yemen’de İdrisî ne kadar büyük bir yanılgıya düştüklerini anlamışlardı, ama iş işten çoktan geçmişti. Çünkü, Osmanlı,bir araya gelemeyecek olan bu kabile insanlarını birleştirip her türlü özgürlüklerini sağlamış, kültürlerini ve dillerini korumuş, onları huzur içerisinde yaşatmıştı. Ama bunun kıymetini bilmeyen bu Araplar, öyle bölünmüşlerdi ki artık onları hiçbir güç birleştiremeyecekti ve onları böyle bölenler, onları küçük lokmalara ayırarak istedikleri gibi yutacaklardı. Öyle de oldu. Şerif Hüseyin’in oğlu Kral Abdullah da feryat ederek “ Eğer Arap isyanının bu şekilde sona ereceğini bilseydik hiçbir şekilde Osmanlı’ya isyana kalkışmazdık “ diyordu. Şerif Hüseyin de 1931 yılında, Amman’da sürgünde iken, ölümünden birkaç gün önce, başında bekleyenlere “ Osmanlı’ya kılıç çekmemeliydim. İhanetimin bedelini ödüyorum” diyerek iki gözü iki çeşme ağlamıştır. Öldüğü zaman, orada bulunan şahitler “üzerinde bir lânet ve şeâmet vardı” demişlerdir. Filistinli Bakan Salim Tamari de “ Osmanlı Türkü’nün kıymetini bilemedik.Onlara ihanet ettik. İhanetin bedelini ödedik, ödemeye devam ediyoruz” demiştir. Bu öyle bir ihanetti ki İngilizlere karşı savaşan Osmanlı askerleri, sözde din kardeşlerimiz Araplar tarafından hem hunharca öldürülmüş hem soyulmuş, “ belki altın yutmuşlardır” diyerek mideleri bıçaklarla delik delik edilmiştir. Hatta Şam’da bir hastanede, Arapların bir damla su bile vermediği hasta,yaralı, esir Osmanlı askerleri, son anlarında “su, su” diyerek bir damla suya hasret ölmüşlerdir. Daha böyle niceleri… Bütün bunlara rağmen, şurası iyi bilinmelidir ki birkaç Arap emiri dışında, tüm Araplar için, “Araplar bizi sırtımızdan vurdular” edebiyatı yapanlara bugün gün doğdu. İngilizlerin istediği gibi, Şerif Hüseyin’in isyanı, bir Arap isyanına dönüşmedi.Yani, birkaçının dışında, Araplar bizi arkadan vurmadılar. Yüzbinlerce Arap, Çanakkale’de Suriye’de, Filistin’de ve Anadolu’nun çeşitli yerlerinde, Osmanlı Ordusu’nda canla-başla savaşarak hayatlarını kaybettiler. Arap coğrafyasında sadece Şerif Hüseyin ve Yemen’de Seyyid İdrisî isyanları vardı. Bu zamanda Bağdat, Kudüs, Şam, Beyrut ayaklanmadı. Mısır, Tunus,Cezayir ve Libya hakları da Osmanlı’ya baş kaldırmadılar. Hatta Hicaz’daki, Osmanlı Ordusu’na karşı ayaklanan isyancılara karşı savaşan Araplar olmuştur. Şerif Hüseyin ve İdrisî’nin isyanlarına “Arap İsyanı” demek ve bu isyanı bütün Araplara mal etmek doğru değildir. Evet bazı küçük gruplar dışındaki Araplar, bize yardımcı, vefalı, bizimle beraber olanları da vardı. Bizim karşımızda olanlar ise; politikacılar, menfaat temin edenler ve yabancı politikalara alet olanlardı.Bunlar da daha sonra birer bela olarak yaşadılar ve kendilerine uyanlara da huzur göstermediler. Bir körfez ülkesi bakanının attığı tivit, Türk ve Arapları karşı karşıya getiren bir provokasyondur ve utanç verici bir durumdur. Bunlar bu halleriyle, yutmaya hazır emperyalistlerin ekmeğine yağ sürmektedirler. Bunlar, Müslüman düşmanı, hain Lawrence’lerin oyuncakları ve onların mankurtlarıdırlar. Ne yazık ki bugün milliyetçilik damarları halen dik duran hem Türk hem de Arap milliyetçiler, bu isyanı unutmadılar. Kahramanlık veyahut ihanet hikayeleri olarak haddinden fazla üzerinde durdular, çeşitli kimlikler inşa ederek ve bir düşmanlık hatırası olarak bunu bu milletlerin ortak hafızasına kazarak yazdılar. Bu çok ayıp bir durumdur. Allah’a şükürler olsun ki bugün,Türkiye Cumhuriyeti Devleti büyük bir devlettir. Büyük devlet olarak bunların yaptıklarını dikkate almamalı ve İslâm Âlemi’yle güzel ve eşit ilişkiler kurmalıdır. Bütün İslam dünyasını, Osmanlı adaletine hasret adımlarını da atmalıdır. Kaldı ki bu bakanın sözünü ettiği emanetler,1517 yılından başlayarak Medine’ye Osmanlı padişahları tarafından gönderilmiştir. Onlar zaten bizimdir.Şimdi ise Topkapı Sarayı müzesinde sergilenmektedir ve büyük Türk milletinin malı olmuştur. Bu bakan, bu emanetlerin ya Louvre’de ya da British müzesinde sergilenmesini istemektedir. Çünkü kuyruk acısı vardır. Muhterem Cumhurbaşkanımız buna cevap verirken “senin ceddin neredeydi ?” diyerek dedesi Şeyh Zaid’in, o yıllarda, Katar’da hırsızlık yaparak birçok cinayet işlediğini ima etmiştir. Devlet teslim olduğu halde, Medine’yi, Hristiyanlara bırakmayı reddeden ve kahraman bir direniş sergileyen, 22 Kasım 1948 yılında rahmet-i Rahman’a kavuşan, İstanbul Rumelihisarı mezarlığında uyuyan, büyük Türk komutanı Ömer Fahrettin Türkkan Paşa dedemizi, sonsuz Peygamber sevgisinden dolayı, Medine’yi kahramanca savunan şehitlerimizi ve tüm şehitlerimizi rahmetle anıyoruz. Mekanları cennet, makamları Cennet-ül Adn ve Firdevs olsun. Nur içinde yatsınlar. Âmin !.. Âmin !.. Âmin !.. Allah (C.C.) rahmet etsin. Âmin !.. Hükümetimizden, bu büyük Türk kahramanı, Ömer Fahrettin Paşa’mıza bir “Anıt Mezar” yaptırmasını istiyoruz. Bu bir vefa borcudur. İşte Osmanlı’ya düşmanlık eden bir ailenin, 30 yıl içerisinde ne hale geldiğinin ibretlik hikayesi böyledir. Bu durum bugün için de geçerlidir. Herkes aklını başına almalıdır. Terörist Öcalan, İmralı’daki mahkemede, Batı ülkelerinin pkkyı desteklediğini itiraf etmiştir. Bütün bunlar göstermektedir ki emperyalist Batı, dün olduğu gibi,bugün de Kürt Kardeşlerimizi, Şerif Hüseyin gibi kullanmaktadır. Onlar Anadolu’da, kendi çıkarları için, yeni bir İsrail, yani Ermeni Devleti kurma peşindedirler. Başta Kürt Kardeşlerimiz ve ülkemizdeki bazı siyasiler ve STK’lar bu büyük resmi çok iyi görmelidirler. “Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olmamalıdırlar”. Bu dersi çok iyi çalışmalıdırlar. “Tarih, eski hataları tekrarlayan, yeni insanlardan ibarettir”. Selam ve saygılarımla…