Beni heyecanlandıran iki bayrak var. Biri Türk bayrağı, bir diğeride Erzurumspor bayrağı. Nedense çeçen marşı severim. İstiklal marşından sonra beni heyecanlandıran, ritimlerinde tüylerimi etkileyen bir havası var sanki. Oysa her dinlediğimde, ezberlemeye yakın olduğum sözlerinin anlamını dahi çok iyi bilmem. At heyecanlandırır mesela beni. Ama üzerindekinin elinde kılıç yada cirit olmak şartıyla. Mehter heyecalnlandırır. Öellikle kös. İçime içime vurur adeta. Mavi beyazda öyle ya. Kutsallığına inandığım, yada inandığımı zannettiğim, gördüğümde kendimi emanda hissettiğim al bayrağın yerini hiç bir şey tutamaz asla. Ama mavi beyazdada heyecanlanırım. Da bana hürriyet muştular gibi gelir. Utbolla çok aram olmasada, bu mavi beyaz bayrağı ne çok severim, tahmin edemezsiniz. Bazen erzurumspor maçlarını merak ederim. Skorda bizden yana bir düşük rakam duydum mu, o mavi beyaz bayrak gelir gözümün önüne. Evlatları tarafından bakılmayan anne bakışı vardır sanki mahsun duruşunda. Ben bayrakta mahsunluğu kabullenemem. Yenilgiyide öyle ya. Önceki gün Tv ( ekranlarından bir etkinlik izledim. Sayın Acun Ilıcalı’nın yönettiği ve Erzurumspora destek amaçı yapılan programda güzel şeyler oldu. Siyasi isimler yanında önemli isimlerde katılmıştı. En azından bir kollektif fotoğraf verilmişti. Buda bir şey dedim kendimce. Şehir adına, birliktelik adına bu tarz şeyle olmalı. Hemşehricilik, dernekçilik önemlidir elbette. Gerek toplu forma satın alma yöntemi ve gerekse sms arcılığıyla takıma destek arayışları karşılık buldu gibi. En azından denendi. Umarım o mavi beyaz bayrak tekrar mahsun durmaz. İnanıyorum ki, bu şehir çok daha iyi yerleri ve başarıları hak ediyor. Bir şeyler yapmak lazım. Ufak tefekte olsa.