Beyaz ve soğuk. Hayatın bitiği mevsim. Güllerin solduğu, başların eğildiği, dalların kırıldığı zaman. İçimize oturan kasvet ve karanlığın beyazlığı aslında. İçimize çekildiğimiz, inimize hapsolduğumuz, metabolizmamızın kendini rölantıya aldığı soruk. Belkide bir devrin başlangıcı, bir dirilişin muştusudur kim bilir. Bir varoluş türküsüdür kış belkide. Hayat emarelerinin donduğu masivada kim derki birgün kardelenler sürgün verecek. Başaklar selama duracak diye düşünemezsiniz bile. Elinizin buz kestiği bir havada hayat emaresi görmesenizde, kış tohumların toğrağa sarıldığı mevsimdir aslında. Beyaza kemiş resmin arkasında yediverenleri hangi göz görebilir. Kim derki bu mezarda bir hayat var. Uyku sevdalısı bebekler gibi ninnidedir tabiat. Uykunun beyazlığına gömülmüş bir ceset gibi mahşeri bekleşenlerde kıştadır belki. Hayatın rengi nasıl beyaz sa, kışta öyledir aslında. Belki tarifinde zorlanırız ama, kış bir bititş değil, başlangıçtır aslında.