Ne mutlu o insana ki Besmele ile başlamakta her işine.Besmeleye sözlükte “sığınmak, korunmak” anlamındaki avz (ıyâz, meâz) kökünden türemiş olan “İstiaze”de denilmektedir. Besmele, Allah’ın yardım ve himayesini niyaz etmek anlamında kullanılır. “Bismillah” (Allah’ın adıyla)“eûzü, maazallah” (Allah’a sığınırım), “neûzübillâh” (Allah’a sığınırız) şeklindeki sığınma ve yöneliş ifadeleri kullanıldığı gibi “Eûzü billâhi’s-semîi’l-alîmi mine’ş-şeytâni’r-racîm” şeklindeki daha şümullü (kapsamlı) kullanımı da söz konusudur. Genellikle “Bismillahirrahmanirrahim” diye kullandığımız Besmele “Rahman ve Rahim olan, esirgeyen ve bağışlayan Allah’ın adıyla” manasına gelmektedir. Sözlük anlamında geçen “besmele çekmek” ifadesi ise bir işe başlarken “Bismillahirrahmanirrahim” sözünü söylemek anlamına gelmektedir. Hz. Süleyman’ın Hüdhüd kuşu ile Sebe’ kraliçesi Belkıs’a gönderdiği mektupta kullandığı ifade“İnnehû min Süleymâne ve innehû bismillâhirrahmânirrahîm” “Mektup Süleyman’dandır ve Rahmân, Rahîm olan Allah’ın adıyla (başlamakta)dır.” (Neml-30) Hz. Musa (as) “Bismillâhi mecrâhâ ve mürsâhâ” (Geminin yüzüp gitmesi de, durması da Allah’ın adıyladır.) (Hud-41) Ebû Hüreyre’nin (ra) naklettiği bir hadisde Allah Resûlü (sav)şöyle buyurmuştur: “Yüce Allah’ı anarak başlanmayan her anlamlı söz veya iş, bereketsizdir/sonuçsuzdur.” (HM8697 İbn Hanbel, II, 360.) Hz. Peygamber’in (sav) Besmele ’ye dair daha birçok Hadis-i Şerifleri’nin de bulunduğunu malumunuzdur. Öyle ki Cahiliye döneminde müşrikler “Bismi’l-lât ve’l-uzzâ” (Lât ve uzzâ’nın adıyla) diyerek tapındıkları putların adını kullandıkları gibi Allah’ın adını da kullanırlardı. Mekke’de İslam’ı ilk kabul eden Haşimoğullarına yaptırım ve Boykot kararı aldıklarında Kâbe’nin duvarına astıkları belgede “Bismike Allahümme” diye başladığını, Hubeybiye anlaşmasının metninin başına da yine bu ifadeyi yazmayı şart koştuklarını görmekteyiz. Besmele, Allah’ı anmaktır. Giriştiğimiz işe O’nun ismi ile başlamaktır. Ama ne ilginçtir ki çektiğimiz besmelenin manasından çok uzak bir şekilde yaşamaktayız. Heyhat ki “Bismillah” diyerek başladığımız işlerin içerisinde ne Allah’ımızı ne de emr-i ilahisini bulamamaktayız. O kadar ki, Allah’ın adıyla başlayıp ondan gafil olmak gibi bir küstahlığa vardırmışız işi. Yani çektiğimiz besmele bizi Hakka doğru çekmiyor, ona doğru götürmüyor. Çektiğimiz besmele, çektiğimiz bir başka çilemiz oluyor açıkcası. Çünkü hakkını îfa edemiyor hatta günaha dahi düşüyoruz. Örneğin bir besmele çekip Rahman ve Rahim olan esirgeyen ve bağışlayan, tüm esmasını adeta içinde barındıran Allah’ımıza sığındığımızı söylediğimiz halde. Onun rızasına uygun olmayan yönelişlere kayıyoruz. Allah’ı ve onun esmasını (Haşa) bir ritüel gibi kullanıyoruz. Sığınıyoruz ama o sığınağın gereğini yapmıyoruz. Onun her şart ve halde bize sahip çıkmasına rağmen bizim ona (Emirler’ine, kulluk görevlerimize bs) sahip çıkmamamızla neticeleniyor. Oysa biliyoruz ki Allah’ın kimseye ihtiyacı yok herkesin Allah’a ihtiyacı var. İnsanın Rabbin’i sahiplenmesi kendisine sahip çıkmasının neticesidir. Yani “Kim kendini bilir Rabbini bilir.” ifadesidir. Allahsız işlere tevessül ediyoruz veya Allah adıyla başlamadığımız işlerimizin bereketsizliği içerisinde kıvranıyoruz. Rabbimiz bu batıl yönelişimizden dolayı bizleri muazzep eylemesin. Selam ve dua ile...