Yaradılışımız gereği günaha ve yasaklara meylimiz hep vardır. İnancımıza göre, günah işlemek cezai işlemle karşılıklıdır. Affın ve bağışlanmanın kuralları vardır. Yaratıcıyı var kabul edip, onun koyduğu emir ve yasaklar bizi bağlayıcıdır. Günahın küçüğü azı yada töleranslısı yoktur. Günah günahtır. Bunu herkesin rahatlıkla yapıyor olması, hükmün kalktığı anlamına gelmez. Günümüzde içki, gibi, zina gibi günahlar aleni teşhir edilir duruma gelsede, bu efaller günah kategorisinden çıkarılmış anlamı taşımaz. Gıybet gibi, haset ve kin gütmek gibi kerih görülmüş işlerde günah sayılmış, biz müslümanlar tarafından doğru okunanamamıştır. Günahın işlenme şekli yeri ve zamanı önemli değildir. İşiten, gören ve herşeyi bilenin varlığından haberdar olan, ona şartsız iman eden her mümin için bu kural geçerlidir. Günah kavramı iman ve inançla paraleldir. Mümin olmayan, iman etmemiş birine günah telkinleri boşadır. Günahkar olmakla kafir yani inkarcı olmak farklı şeylerdir. Mümini imanından ayıran şey günahın inkarıdır. Bilerek ve isteyerek te olsa mübah yada helal saymadıkça mümin kafir olmaz. Ancak günahın farkında ve bunu işlemekte bir beis görmeden işlediği halde tövbe kapısının ve Allahın varlığından haberdar ise, cezai işlemi hak etmesine rağmen affedilme ihtimali hep vardır. Bir başkasının işlediği günaha imrenerek onu yapmaya yeltenmesi, yada yapması o hükmün yok olduğu anlamını taşımaz. Günah günahtır. Allah katında hoş görülmeyen bir şeyi isterse bütün dünya bir beis görmeden yapsın, farketmez. Herkesin yaptığı sosyaliteden yada ortamdan kaynaklı rehavetten doğan sıradanlıktan kaynaklanan bir günahı, gayet normal kabul etmek Müslümana yakışmaz. Ve bunları zaman bunu gerektiriyor gibi bir saçmalıkla izah edemez. Bu manevi boşluktan yararlanan nefis ve şeytanın vesvesesi sayesinde bu tarz işlerin baside indirgenmesi hafife alınması kabul edilir bir şey olmamalı. Günahlarımıza tövbe ve bağışlanmamız için istiğfarı asla terk etmeyelim.