Birgün herkes bir yerlerden ayrılacak... Ailesinden, okulundan, memleketinden, arkadaşlarından, işinden, bir sevdiğinden, veya sevdiklerinden. Ve nihayetinde bir gün dünyadan. Siz ayrıldığınız her yere daha önce görülmemiş güzellikler bırakmaya çalışın. Gideceksiniz nihayet bugün olmazsa yarın öğrenci iseniz okuldan memursanız kurumdan komşuysanız mahalleden gideceksiniz. Çok insan tanıdım 65 yıl aynı evde, aynı köyde, aynı mahallede çıkmadan, hiçbir yere gitmeden 65 yıl boyunca günübirlik evine gelmiş insanların bırakıp gittikleri günkü hikayesiydi bu. Gitmişti ya. Çok memur gördüm emekliliği çoktan geçmiş olmasına rağmen hala sabah aynı yere çıkıp gelen ama bir gün kalemini masaya atıp ceketini bile almadan her gün sildiği masasını, kül tablasını, gözlüklerini bile bırakıp giden insanlar gördüm. Bin küsür yıl yaşayan Adem Aleyhisselam, 950 yıl kavminin arasında kalan Nuh Aleyhisselam, 450 yıl yaşayan, 300 yıl yaşayan çok insanlar duyduk, zaman zaman haberlerini yaptık. 130 yıl yaşayan nineler, dalya diyen dedeler bile bırakıp gittiler ya... Hangi asker kışlada kalır ki? Hangi hasta hastanede, öğrenci okulda, baba evinde, anne kızında kalmış ki? Herkes sökün edip gidiyor bir yerlerden. Biz de bırakıp gideceğiz şimdiki yerimizden ya evimizden ya yurdumuzdan bir başka yer olmasa bile nihayetinde dünyadan gideceğiz. Bir tutam tebessüm bırakmak lazım. İsmimiz geçince bir terennüm keşke bırakmak lazım. İyi şeyler bırakmak lazım. Nihayetinde kötülerden eser kalmadı iyilerse hala iyi olmaya devam ediyorlar kendileri olmasa da...