Neler yapalım. Malum evdeyiz. Zoraki ama oksun, kendi evimizdeyiz sonuçta. Kolluk kuvvetlerinin yapamadığını korona yaptı ve bizi evlerimize tıktı şükür. Şükür diyorum çünkü aile yapımız nerdeyse çöküyordu. Sabah çil yavrusu gibi dağılıp akşam kafalar kazan gibi dönüyorduk evimize. Tahammülsüzlük hat safhadaydı. Pizitivizmin ve materyalizmin etkisi altına girmiştik. On dakikalik yolculuk esnasinda bile birbirimize tahammülümüz yoktu. Evdeyiz nihayet. Çocuklarımızın büyüdüğünden eşimizin saçına ak düştüğünden haberimiz yoktu. Gecim kaygısı bahanesiyle evimizden dışarı çıkmanın hürriyet olduğunu zannederdik hep. Ama şimdi hayatin tadına varma zamanı bence. Tahammül çıtamızı sabrımızı yeniden inşa ve dizayn etme zamanı. Vaz geçtiğimiz kültürel dokumuzun motiflerini yeniden inceleme zamanı. Kitap okuma, dua etme, ibadetlerimizin farkına varma zamanı. Tavuk döner yada fasfood yerine dolma yiyoruz mesela. Gazlı içecek yerine kuşburnu içiyoruz. Çocuğumuzun zeka düzeyini ilk defa keşfediyoruz. Tebessüm ediyoruz birbirimize sabrı ve tahammülü yeniden keşfediyoruz. Kızımıza ilk defa sarsılıyoruz. Eşimizi sevdigimizin farkina variyoruz. Lafonten yerine ibrahim ethem okuyoruz. Çocuğumuza belkide ilk defa ninni söylüyoruz. Evimizin eksiğini ilk defa görüyoruz. Fildişi yada graft tonlardan buz beyazına çeviriyoruz duvarlarımızı. Evdeyiz ya evimizin farkına varıyoruz farkında olmadan.