Kainatın en alengirli işleri bizden sorulur.
Hani bir türkü varya “Can görirem, cin
görirem, gullimi yaban görirem, gorhmirem”
diye. Korkmamız gereken varlıklar
bizim yanınızda traş kalır.
Biz, bizden geçen suları beriberbat ederiz
dakikada. Dağları deler, ovaları harman yerine
çeviririz. Bize uğrayan hava kirlenir, hava kirliği
olur. Bizi saran ozonu
bile deleriz. Bize hamle
yapan aslanlara don
giydirir, sirklerde dans
ettiririz. Öyle ufak tefek
oluşumuz aldatmasın
sizi. Biz, tanrı yapar,
canımız sıkılınca onu
yeriz. Sen insan diyip
geçiyor musun? Basite
mi alıyorsun bizi!
Biz, alengirli işlerin
mimarıyız. Şimdi
bir ufo düşünün ki
son zamanlarda biraz
fazla isimleri geçmeye
başladı ve buna önlem almalıyız. Bu ufo, uçan
dairesiyle yukarıdan bizi takip ederken denk geldiği,
bizim de şaka dediğimiz ve birinin başka
birine taktığı kuyruğa anlam verebilir mi? Peki
cin düşünün. Korkarak değil cinin bizim şerrimizden
Rabbine sığındığı pencereden bakın bir
de... Halasının kayınbiraderini, dayısının yeğeniyle
hiç haberleri olmadan muskayla birbirine
bağlamaya çalışan Fatma Teyze’nin ölüm yıl dönümünde,
oğlunun onun şekline girip bir yıl boyunca
aldığı maaşı çekmeye giderken kalp krizi
geçirdiğini izleyen bir çift anlamsız göz düşünün.
Hatta şeytanın aklına gelmeyen fanteziyle günah
işleyip sonra “şeytana uydum beni affet” diye
yakarışlarımıza şahit olan iblisin iflasını bir düşünün.
Biz öyle sıradan mıyız derken bu işi ‘ti’ye
aldığımızı falan mı düşünüyorsunuz? Yanılıyorsunuz!
Biz, Allahın yarattığı, kendi küçük mahareti
büyük mahluklarız!