Bi karar bi çare bi taraf gibi kelimeler
vardilimizde. Konu elbetteki yangın elbetteki
ülkemiz. Ben daha önce gezi eylemleri gibi
hükümet karşıtlığından ziyade devlet
düşmanlığı kokan eylemlerde tanıdık simalar
gördüm. Sanat camiasından yada başka mahfillerden
insanlar. Adalet için yada ağaç için
yürüdüler sözde. Şimdi ağaçta adalette meydanda
cayır cayır yanarken ortalarda yoklar.
Nerde olduklarını elbette biliyoruz. Bu adamlar
utanmadan ve yüzleri kızarmadan ekranlarda
şaklabanlık yapıp bu milletten besleniyorlar
utanmadan ve haya etmeden. Kainatın sahte
imamınında katkılarıyla terör örgütleri ülkemizi
ateşe veriyorlar. Her gün yeni yerleri yakıyorlar
malesef. Ve biz bu ağaç aşıklarını hayvan
sevdalılarını göremiyoruz. Ateşin çocukları
yakarken bu kimin çocuğu oldukları muğlak
olanlarda mütebessim seyrediyorlar. Bir şehir
kültür yazısı yazmayalı epey oldu. İsterdim ki
iyi bir dinginlikle iyi bir kültür yazısı yazayım.
O sanat erbaplarıda okusunlar ama olmuyor.
İçimiz evimiz ormanının ayımız yanarken
kahve eşliğinde kahve yazılamaz elbette. Biz
çok yazılar yazmışız aslında. Kayalara dağlara
hudut boylarına serhat diyarlarına ta uzaklara.
Yine yazacağız inşallah. Şu sahte sanatçıları
devlet düşmanlarını ateşin çocuklarını ve tabiki
onun bunun çocuklarını bir dizginleyelim hele.
Bu hükümet bu devletin başına gelmiş en
büyük felakettir diyebilme terbiyesizliginden
ziyade kendilerinin çadır grupları yaptıkları
kokuşmuş yuvalarından burunlarını uzatıp
yanan hayvanlara hissizce bakışlarını daha
kayda değer bulurum elbette. Çünkü tarafları
belli izan ve imanları belli yolları belli
olanların efalleri ile önce yakıp sonra gülen
insan dışı mahluklar arasinda bir tarafta durmak
icabederse insanlığını ve vicdanını sorgulama
gereği duyanlardan olmayız elbette. Taraf olmayan
bertaraf olur mantığıyla bakarsak bu
ateş sönünce herkesin tarafmı bi tarafmı
olduğunu göreceğiz. Yakinda insallah.