Dün ülkemizin başı, cumhurun ve zevatın lideri abd’deydi. ABD ifadesini kasti küçük kullandım. Aşağılama amaçlı elbette. Çünkü onlar bizi her fırsatta aşağılıyor, kullanıyor, eziyor, veya ezmeye çalışıyor. Ama geçti o günler. Dün ezilmediğimiz gibi, bundan sonrada ezilmeyeceğiz inşallah. Alışmadıkları, garipsedikleri bir duruş gördüler. Bundan sonraki zaman diliminde de çok görecekleri bu duruş, mağruriyetin değil, haklı olmanın duruşuydu elbette. Programın içeriğini yada muhteviyatını anlatamayacağım elbette. Onu başka zaman lahikalar halinde konu konuda tartışabiliriz. Ben bu muhteviyattan ziyade bir adam duruşundan bahsetmeyi daha olumlu buldum. Elbette ki o tarihi görüşmenin ülkemiz ve ümmet için çok büyük bir önemi var. Ama daha dün gibi hatırladığımız, koltuklara ilişik umursamaz dinledikleri bizim adamlarımızla alay ederken, ağızlarında ciklet, bizi ti’ye almaya çalışanların hafızalardan silinen o önemli karelerin rövanşı vardı. Duruşuyla, uslubuyla, konuşmasıyla, aklı ve izanıyla, izahıyla bir adam vardı dünyanın gözü önünde. Hatta kendini dünyanın sahibi zanneden megalomanlarında hayranlıkla izlediği bir adam vardı. Müslümanların umudu, bizimde yüz akımız oldu şükür. Bu duruş hem dünya liderlerine hemde içimizdeki mazoşistlere cevap oldu desek yeridir. Terör seviciler, kandan beslenen yamyamlarında iç dünyalarında heveslenerek ve imrenerek baktığı bir adam vardı. Başkan işte, başka izaha gerek yok bence.