6 Şubat sabahına deprem ile uyandık. Tabi sadece bizler uyanabildik. Çok büyük acılar yaşamaktayız. Merkez üssü Kahramanmaraş olan deprem 10 ilde tarifi olmayan acılar yaşattı. Fenerbahçe’nin eski kalecisi ve Hatay spor takımının teknik direktörü Volkan Demirel’in gözyaşları içerisinde ‘Allah rızası için burada insanlar ölüyor Allah rızası için’ yardım edin çağrıları ile felaketin haberini aldık. Erzurum’da da hissettiğimiz depremin ne denli olduğunu bilmiyorduk. Ardından tüm dünya ülkelerinden gelen arama kurtarma ekiplerinden güzel haberler beklemeye başladık. Kimi annesini, kimi babasını, kimi evladını, kimi ise tüm ailesini kaybetti. Hatta bazı aileler tamamen yok oldu. Acı çığlıklar ve feryatlar yüreklerimizi dağladı. Enkaz altından çıkarılan her vatandaşımız için dualar ettik. Fakat kaybımızda, acımızda çok büyük oldu. Sözün tamamen bittiği noktaya gelmiş bulunmaktayız. Arama kurtarma çalışmalarına katılan tertemiz yürekli bir kardeşimiz, kendisine verilen yemeğe bir kaşık daldırıyor. Tam ağzına götürürken, aklından o an her ne geçtiyse kaşığı ve yemeğini bir kenara bırakarak aslında tüm duygularımıza tercüman oluyordu. Bir baba ise vefat eden kızının yanı başında enkaz altında olan kızının elini sıkı sıkı tutmuş, bizlere aslında dünyanın ne kadar boş olduğunu anlatıyordu. Rabbim bu tür acıların tekrarını yaşatmasın. Bu sıkıntıları atlatmak belki kolay olmayacak, fakat her bireyin ayrı ayrı kıymetini bilelim. İnsan olduğumuzu hatırlayalım.