Ağlarsa anam ağlar, gayrısı yalan ağlar demiş şair. Analar ağlamasın deriz ama en fazla da analar ağlar. Bazen bahtına, bazen de ciğer paresine. Son günlerin gündemi muhakkak ki oğullarına ağlayan analar. Terör girdabına sıkışmış bölgenin çilekeş analarının feryatları ülkeyi sarsıyor. Eskiden için için yanan yürekler, bu günlerde taşmış, sokaklara dökülmüş durumda. Hıçkırıklar sessizlerin sesi olmuş durumda. 30 yılı aşkın bir zamanda 30 bin ana ağlamış. Sessiz ve boğuk. Herkes ana kuzusu, herkes ciğer paresi. Kendi canını feda eden kuşlar gördü bu masiva, kendi bedenini kurşuna siper eden analar gördü. Görmeye de devam edecek elbette. Çünkü yaratılış gerçeği bunu gerektiriyor. Anaya verilen his ve iç güdü, hiçbir refleksi, tepkiyi ve önlemi takmaz, takamaz. Ana anadır. İçi yanar, kanar, ama hiç vaz geçmez. Bu gün ağlayan anaların içini yakan şeyler, dünde başka anaların içinde kor gibi oturuyordu. Çok söyledik, çok dedik ama bu acının tarifinin olmadığını şimdi daha iyi anlıyorlar. Kendileri de, biz de. Oğlunu ölüme vermeyen, ciğer paresini terör batağından kurtarma gayreti biraz geç kalınmış gibi. Dün kucağında bebeğiyle şarapnellerle sağa sola dağılan ana görüntülerine ses çıkarmazsan, bu günde sen ağlarsın maalesef. Şühedanın anası da ana. Oda koçunu, aslanını, ciğer paresini namlunun ağzına sürmüş, sırf vatan diye. Onun parmağına diken batsa, anasının ciğeri sızlar. Ama cansız bedenini önüne koyacak kadar masum olmayan davalara kurban seçilenlere ses çıkarmazken, kendi paresi olunca şivan kopması, manidar olsa gerek. Elbette ağlasın, çırpınsın, evladını o bataktan çıkarsın. Ama dün anlamasını beklediği ana yangınlarına küs, kör ve sağır olunca, bu günde kendi feveranlarıyla baş başa kalmak zorunda kalıyor insan. Analar ağlamasın deriz, temennimiz budur. Hiç kimsenin kıyamadığı evladının teröre, mafyaya, organ ticaretine yada kazaya kurban gitmesine içi elvermez. Ama yarın başka analarında ağlamaması için, bu günkü gözyaşlarına ortak olmak lazım. Geç kalınmış bir ağlamada olsa, daha fazla geç kalınmışlık olmasın diye söylemek lazım. Analar ağlamasın. Ne benim anam, ne diyarı bekirin anaları, nede harputun. Ne bu ülkenin, nede bu ümmetin anaları ağlamasın. Ağladıkları yetmez mi?.